“Ok, vooruit, dan gaan we nu naar oma toe”, had opa gezegd. Oma had zich verkleed in zwarte kleren en was weggegaan. Naar een concert, had ze gezegd.

Wij hadden ons ook verkleed met de spullen uit de verkleedkist; Sam, mijn broertje van 5 had nog een blauw petje op waaraan een geel kwastje bungelde en ik een oranje ijsmuts met UNOX erop. Ik kan al lezen.

Ik wist niet wat een concert was, maar opa zei dat mensen dan samen gingen zingen en oma deed ook mee. Leuk ! Dat deden we op school ook, misschien mocht ik ook wel meedoen!

In de auto zei opa dat we niet mochten praten bij het concert . “Waarom niet ?” vroeg ik. Ze maken een opname, een cd, zei opa en dan moet je  geen gepraat er doorheen horen. Tjonge, een cd ! Cool ! Het moest dus wel stil zijn; bij ons op school was het nooit stil.

“Maar als je dan moet hoesten ?” zei Sammetje. Ja, daar had ik nog niet aan gedacht. Sam keek een beetje bang.

“Dan moet je het zo doen, dat niemand het hoort”, zei opa. “Dan hoest je gewoon in je jasje”.

Ik keek opzij, Sam maakte zijn jasje open en begon alvast te oefenen. Beetje kinderachtig, vond ik, maar ja, ik was al 6 ½.

Bij het gebouw waren nog meer mensen, het was koud, ik was blij dat ik een muts op had.

Opa wees op een mevrouw bij de deur. “Dat is de dirigent”, zei hij.

“Wij gaan naar oma kijken !” zei ik tegen haar. “Dat treft”, zei ze, die kan mooi zingen, die staat vooraan, dus die kun je goed zien”. Ik zei niets. Ik had oma wel eens in de douche horen zingen, maar daar vond ik niets aan. Het klonk een beetje raar.

Van een meneer kregen we een boekje, maar daar stonden helemaal geen plaatjes in. We mochten in een bank zitten achter een deurtje, dat deurtje kon niet op slot. Toen kwam er een optocht van mensen binnen en oma was er ook bij, ze keken niet blij. De mevrouw begon met haar armen te zwaaien en toen begonnen ze allemaal te zingen.

Die liedjes kende ik niet, wij zingen hele andere liedjes op school !.

Ik keek naar Sammetje, die was tegen opa in slaap gevallen. Ik gaapte….