Hij was een van mijn eerste leidinggevenden -we spreken over ruim 30 jaar geleden-  kleurrijk, niet bang de confrontatie aan te gaan, soms ongenuanceerd, wist veel van zijn mensen, gaf vertrouwen en hechtte sterk aan de opvatting dat leerlingen het beste leren als zij prettig onderwijs krijgen: uiteraard moet je wel  eisen stellen, maar vooral ook weten wat er leeft onder het jongvolk en aansluiten bij wat een leerling vooral wél kan. Daar in het hoge noorden bleef hij  trouw aan zijn Brabantse tongval: “Da kunde ge nie maoke ! “ ,   als de grens overschreden werd.

Een aantal scholen verder en ervaringen rijker treffen we elkaar vele jaren later weer: hij inmiddels directeur van een grote vmbo-school en weer terug in het Brabantse en ik als begeleider in een ondersteuningstraject op zijn school.  Hij is er in geslaagd een  – in mijn ogen-  droomschool neer te zetten: praktijkgerichte werkplekken, waar de leerlingen ‘leren door doen’ in  nagebootste situaties uit de werkelijkheid.

‘Kom je ook op mijn  afscheidsreceptie? Het wordt vast leuk, met leerkrachten, die van alles en nog wat gaan doen, niet al te officieel” .  Terwijl ik de datum in mijn agenda noteer,  denk  ik aan het kerstontbijt met de leerlingen op de school, waar wij toen beiden werkten: buiten motregen en een graadje of 13  boven nul, een volle aula met mooi gedekte ontbijttafels, gordijnen dicht en veel kaarslicht, leerlingen kletsend, stukjes opvoerend, lachend, applaudisserend.

Aan het eind van de bijeenkomst gaan de gordijnen  en de buitendeuren  open en zien we de witte struiken rondom de school. Sneeuw ? Hoe kan dat  ? De vrijwillige brandweer heeft hard gewerkt. Een ‘beschuimde’  Kerstman op een zwaar ronkende motor stuitert het podium op en wenst ons een fijne kerstvakantie ! Hij grijnst en geniet van  de opwinding en het tumult.

En nu zijn afscheid; ik ben benieuwd !